Kaybolursun kapkaranlık bir boşlukta ne elinden tutan olur ne de uzatan,karanlıktan korkar
herkes,seslenirsin sesin bile gitmez belki gider ama dipsiz bir kuyudan gelir gibidir dipsiz kuyular da
korkutur insanları,yalnızım yine karanlıklarda hoş geldin derim hüzünlerime çaresiz...
Rüzgar var sevmiyorum onu yalnızlığı anımsatıyor bana belki bir anıyı belki bir kokuyu sürüklüyor
beraberinde o uğultu kulaklarıma değil içime işliyor sevmiyorum öyle işte...
Şimdi şimdi anımsıyorum karanlık bir rüyada görmüştüm gidişini eşyalarını bavuluna yerleştiriyordu
ağlamam kal demem fayda etmiyor duymuyordu beni kararlıydı gitmelere..
Sonra çıktı o rüyam eşyalarını bir bavuluna koyup giden bendim umutlarla sevgiyle çiçek çiçek
geldiğim evden valizime sığdıramayacağım kadar çok anı ve hüzünle ayrılan ilk günler koymuyor
insana zaman siliyor diyorsunuz ama beyniniz silmiyor,böyle şiddetli bir fırtına yapayalnızken
getiriveriyor onu sizde gel de çık işin içindeler de kalakalıyorsunuz...
Belki yeniden aşıkta oluyorsunuz ama eğer o da gittiyse ikinci vurgunuda yaşattıysa size birileri,
yok edilemeyen çaresizliklere çare olma çabası,içinizi kurt gibi kemiren beyninizde ki
tırtıl...Peki neden geride kalan şeylerin acı yanlarını değil de mutlu yanlarını hatırlatır zihnimiz
garezimi var ki bu zihnin bize çözülemez saçmalamalarda saçmalıyorum yine..
Beynimin sürekli yaşattığı tekarlar ve evrenin karşıma çıkardığı engellerden yoruluyorum ama yılmıyorum
yaşamak böyle bir şey değil mi?Kargaşa...Şimdi masmavi bir denizin kenarında güneşin doğuşunu
izlediğimi hayal edeceğim varsın zihnim karıştırsın beni varsın kemirgen kişilikler kemirmeye çalışsın
bedenimi,gücümü yitirmediğim sürece hep var olurum...
Her ne olursa ne yaşanırsa yaşansın doğayı seviyorum müziğin ruhumda bıraktığı izleri seviyorum
kötü-iyi beni ben yapan anılarla yaşamayı seviyorum(sevmesem bu kadar aklımı meşkul etmezdi)
Yaşadığım şu son günler sağlığın ne kadar değerli olduğunu öğretti bana illaki
hayatımda birileri olmak zorunda değil belki,beni ben yapan biraz da yalnızlığımdır kim bilir
korkmuyorum ondan.Küçüklüğümden tanıdık bana tek çocuk olunca biraz izole büyütülüyorsunuz
belki de farketmeden ailemin bir öğretisi bu bana...O zaman da yalnızdım bebeklerimden başka kimse yoktu mutluydum,şimdi olmamam için sebep ne? Kimse baki değil ki zaten sevilmeli barışılmalı onunla sadece kendimizle yaşamayı becerebilmeliyiz...
BURCU
